Τα δισεκατομμύρια μόρια της διπλής έλικας του DNA μπορεί να μεταφέρουν αντίστοιχες λεπτομέρειες και οι περισσότερες να κληρονομούνται στους απογόνους, όμως ο τόπος γέννησης και οι συνθήκες που επικρατούσαν στη γέννηση και μετά, τα πρώτα χρόνια κυρίως, είναι αυτά που διαμορφώνουν το χαρακτήρα και πλουτίζουν τον εσωτερικό κόσμο που δύσκολα αλλάζει στην πορεία της ζωής.
Γεννιέσαι ας πούμε σε ένα σπίτι, που απέχει λιγότερο από πενήντα μέτρα από τη θάλασσα, Ιούλιος του 1951, μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο, ζέστη και αφού ξεπερνάς τις δυσκολίες της γέννας, βγαίνεις την πρώτη σου βόλτα στη ζωή όταν σαραντίζεις και σε πάνε να σε διαβάσει ο παπάς στον Άγιο Νικόλα.
Το πρώτο πράγμα που βλέπεις, χωρίς βέβαια να καταλαβαίνεις τι είναι, το Τελωνείο και απέναντι τα καΐκια αραγμένα.
Με το που βγαίνεις από την πόρτα του σπιτιού, σε ασημώνουνε και σε χαιρετάνε οι φάτσες από το καφενείο του Λυκουργιά κάτω από το σπίτι σου, ναυτικοί, ψαράδες, εργάτες του λιμανιού.
Προσωπικά θεωρώ ευλογία να γεννηθώ εκεί που γεννήθηκα, χωρίς να χαμηλώνω την αξία που έχει για τον καθένα ο τόπος γέννησης του.
Σαν εξομολόγηση, ένα αόρατο νήμα με τραβά, όχι μόνο στ΄Ανάπλι, εκεί που ακριβώς γεννήθηκα.
Στην παραλία, δίπλα στο Τελωνείο, στον Άγιο Νικόλα.
Εκεί γεννήθηκα.
Μάνος Περράκης
Για την αντιγραφή,
Prefadoros
Η φωτογραφία είναι από τις "Παλαιές φωτογραφίες του Ναυπλίου"
https://www.facebook.com/groups/545440435537591/