Πεντάχρονο παιδάκι, το 1956, με πήγε για πρώτη φορά ο πατέρας μου στο γήπεδο να δω τον Πανναυπλιακό.Την προηγούμενη χρονιά είχε γίνει η ένωση των δυο ομάδων της πόλης, του Πανναυπλιακού και του Ηρακλή που ήταν η ομάδα της Πρόνοιας.
Από τότε μπολιάστηκα με την αγάπη για το ποδόσφαιρο και τον Πανναυπλιακό.
Δεν ήταν μόνο το άθλημα που μου άρεσε, ήταν και οι παιχταράδες που "ζωγράφιζαν" στο γήπεδο και ξεσήκωναν τον κόσμο.
Πρώτος από όλους ο Διαμαντής Ανδρώνης, ο Κοτίτσας, ο Ηλιάδης, ο Σάββας, ο Κεραμιδάς, ο Δερματάς, ο Κολιγκιώνης, ο Δαλμάτσος, ο Κάλτσας, ο Κωνσταντίνου, ο Κεφάλας, ο Κατωπόδης, ο Δημητρίου, ο Καλλιάνος και οι άλλοι εκείνης της εποχής.
Η φυσιογνωμία και η ηγετική μορφή του Ανδρώνη ξεχώριζαν μέσα στο γήπεδο, δεν ήταν μόνο μεγάλος σκόρερ, ήταν και οργανωτής αλλά και απροσπέλαστος αμυντικός.
Έχοντας πάθος για το ποδόσφαιρο και τα συστήματα, διάβαζε ότι ενδιαφέρον έβρισκε σε Ελλάδα και Ευρώπη και το μετέφερε στην ομάδα, στο γήπεδο.
Η αδυναμία του ήταν Ουγγρική σχολή ποδοσφαίρου και έτσι απέκτησε και το παρατσούκλι "Ούγγρος".
Εκτός όμως από ένας υψηλού επιπέδου ποδοσφαιριστής, ο Ανδρώνης ήταν ένα πραγματικό διαμάντι ηθικής και ανθρωπιάς.
Συνειδητός κομμουνιστής που έκανε πράξη στη ζωή του τα πιστεύω του, ούτε μια στιγμή δεν σταμάτησε να υποστηρίζει το δίκιο, την ισότητα, την αλληλεγγύη, έναν κόσμο που θα μπορούσε να γίνει καλύτερος.
Το 1986, Πρόεδρος εγώ τότε του Πανναυπλιακού, όταν κάποιοι, όπως συμβαίνει συχνά στο ποδόσφαιρο, παρίσταναν τους ειδικούς και ήθελαν να επιβάλλουν τις απόψεις τους, λες και μια ομάδα είναι σκαλί για άλλες, προσωπικές επιδιώξεις, ο Διαμαντής στάθηκε δίπλα μου και με συμβούλευσε τι να κάνω, κυρίως τι να αποφύγω.
Μάλιστα για να μου δείξει έμπρακτα ότι με στηρίζει, κάτι που θεώρησα εξαιρετική τιμή, αγόρασε και δύο εισιτήρια διαρκείας, αν και είχε σταματήσει πολλά χρόνια πριν να ασχολείται με τον Πανναυπλιακό και να πηγαίνει στο γήπεδο.
Το 2001, είχα το προνόμιο εκ μέρους του Δήμου Ναυπλιέων, να τιμήσω τον Πανναυπλιακό μέσα από τις τρεις μεγάλες προσωπικότητες που τον υπηρέτησαν, τον Διαμαντή Ανδρώνη, το Νίκο Φρατζόγλου και το Νίκο Καραβίδα.
Η τελετή έγινε στο κλειστό γήπεδο του Ναυπλίου και ο Ανδρώνης δεν ήρθε, είχε φροντίσει από πριν να με ευχαριστήσει αλλά να αρνηθεί να βρεθεί σε μια τέτοια τελετή.
Του πήγα την επομένη το αναμνηστικό στο καφενείο που σύχναζε πίσω απ΄την Πύλη της Ξηράς, πάνω από τα ΚΤΕΛ.
Ο Διαμαντής Ανδρώνης, ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος, από αυτούς που αφήνουν έντονα το αποτύπωμα στο πέρασμα τους από τη ζωή.
Χαίρομαι που τον γνώρισα, αυτός μου έκανε την τιμή, λυπάμαι που έφυγε σήμερα.
Η μνήμη του θα ζει μέσα από τις πολλές αναμνήσεις...
Prefadoros
Αντιγράφω από τη σελίδα "Πανναυπλιακού ιστορία":
Απεβίωσε τα ξημερώματα σε ηλικία 81 ετών σήμερα 1 Ιανουαρίου 2016 ο παλαίμαχος σπουδαίος ποδοσφαιριστής του Πανναυπλιακού και όχι μόνο, Διαμαντής Ανδρώνης.
Γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1934 στο Ναύπλιο. Υπήρξε ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Πανναυπλιακού. Πρωτοφόρεσε την φανέλα του Πανναυπλιακού, όντας μαθητής, σε ηλικία 15 ετών. Από πολύ μικρός ξεχώρισε για την απαράμιλλη τεχνική του, την αλτικότητα του (ήταν και αθλητής του άλματος εις ύψος) και την εκτελεστική του δεινότητα. Ήταν ο φυσικός ηγέτης της ομάδας και πρωταγωνίστησε στην εκπληκτική πορεία του Πανναυπλιακού στη Β’ Εθνική από το 1959 ως το 1965. Το πλούσιο ταλέντο του δεν ήταν δυνατό να περάσει απαρατήρητο από τους μεγάλους συλλόγους των Αθηνών και του Πειραιά.
Ο Παναθηναϊκός ήταν ένας από τους συλλόγους που ενδιαφέρθηκαν για την απόκτηση του . Την περίοδο 1955-56 αγωνίστηκε στον Εθνικό Πειραιώς . Μάλιστα την 1η Ιουνίου 1955, σ’ ένα φιλικό αγώνα στην Ν. Φιλαδέλφεια με την Α.Ε.Κ. (1-1), σκόραρε στο 4’ λεπτό σε βάρος της ομάδα που υποστήριζε τα παιδικά του χρόνια. Τον Αύγουστο του 1956 επέστρεψε στον Πανναυπλιακό, όπου και αγωνίστηκε μέχρι το 1965. Ο Ανδρώνης υπήρξε ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα που μπήκε στο πάνθεον των «αθάνατων σκόρερ» (50γκολ) της Β’ Εθνικής . Μάλιστα μέχρι την στιγμή που σταμάτησε να αγωνίζεται (1965) ήταν ο κορυφαίος σκόρερ της Β’ Εθνικής κατηγορίας με 76 γκολ. Την περίοδο 1963-64 για ένα μικρό χρονικό διάστημα εκτέλεσε και χρέη προπονητή στον Πανναυπλιακό. Το 1969 ο Ανδρώνης επέστρεψε στην ενεργό δράση για να βοηθήσει τον Πανναυπλιακό στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Αγωνίστηκε μέχρι τον Ιανουάριο του 1970 (11 συμμ.) και πέτυχε 2 γκολ. Ο Ανδρώνης αγωνίστηκε με τον Πανναυπλιακό για 16 περίπου χρόνια και πέτυχε 78 γκολ στην Β’ Εθνική και 24 (;) γκολ στο Κύπελλο Ελλάδας.
Διαμαντής Ανδρώνης δεύτερος καθιστός από αριστερά με την ομάδα του Πανναυπλιακού την δεκαετία του 50
Πέρα όμως από τις αθλητικές αρετές του, ξεχώριζε για το απαράμιλλο ήθος του, την ταπεινότητα, την αυτοπεποίθηση και την ισχυρή προσωπικότητα του. Όλα αυτά τα στοιχεία συνέθεταν ένα «αδαμάντινο χαρακτήρα» που τύγχανε του σεβασμού και την εκτίμησης, όχι μόνο των συμπαικτών, αλλά και των αντιπάλων του. Αντιπροσωπευτικό άλλωστε είναι το περιστατικό που συνέβη κάποτε σ’ ένα αγώνα στην Κόρινθο, την εποχή που δεν ίσχυαν ακόμα οι αποβολές με κόκκινη κάρτα. Όταν λοιπόν ένας Κορίνθιος αμυντικός χτύπησε τον Ανδρώνη πολύ βάναυσα και τον τραυμάτισε, τότε συμπαίκτες του και οι φίλαθλοι τον χλεύασαν και τον αποδοκίμασαν τόσο άσχημα, που ο αμυντικός από ντροπή αναγκάστηκε κι εγκατέλειψε μόνος του τον αγωνιστικό χώρο.
Επίσης ο Ανδρώνης διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις και με τα αστέρια των αντίπαλων ομάδων όπως ο Αγάπιος (Άρης Κορίνθου) και οι Τσάμης , Παπακόρδας (Παναργειακός). Αγαπούσε πολύ το ποδόσφαιρο και το μελετούσε σε βάθος, κρατούσε σημειώσεις για θέματα τακτικής και ενημερωνόταν για την εξέλιξη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου με κάθε μέσο. Λέγεται μάλιστα ότι κάποιος φίλος του φοιτητής στην Ιταλία του έστελνε τακτικά περιοδικά σχετικά με το ποδόσφαιρο.
Όμως παρ’ όλα αυτά ο Διαμαντής μετά την αποχώρηση του από την ενεργό δράση αποστασιοποιήθηκε γενικά από το ποδόσφαιρο και τον Πανναυπλιακό.
Πανναυπλιακού Ιστορία